Ότι λάμπει
δεν είναι χρυσός.
Σήμερα
πολλοί Χριστιανοί δεν μπήκαν στο νόημα της πνευματικής ζωής, στο κυρίως νόημα
της πνευματικής ζωής δεν έχουν μπεί. Τσαλαβουτάνε ακόμα.
Χρόνια πηγαινοέρχονται στις εκκλησίες, στα μοναστήρια, στα προσκυνήματα, εσπερινό για εσπερινό δεν έχουν αφήσει, αλλά θα πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας πως κληθήκαμε ως Χριστιανοί στη Βασιλεία και τη Δόξα του Θεού και θα έπρεπε να σκεπτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Είναι λυπηρό να συναντάς ακόμα και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας μια τυπολατρεία, μια κακομοιριά, μια ταλαιπωρία, που ενδεχομένως να αρνούνται οι ίδιοι να βιώσουν το μεγαλείο της θείας λατρείας και μένουν μόνο με το μαρτύριο της ορθοστασίας.
Πόσοι, εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό τους, αδυνατούν να καταλάβουν τη ΛΕΒΕΝΤΙΑ της ΠΙΣΤΕΩΣ και περιφρονούν την ΠΡΟΚΛΗΣΗ της ΑΓΑΠΗΣ, μένοντας μόνο με το αντίδωρο στο χέρι.
Κάπως έτσι θα περάσει η επόμενη και η μεθεπόμενη Κυριακή, μένοντας απόμακρα από την αγιαστική χάρη των μυστηρίων, προσέχοντας τάχα μου – τάχα μου, μη μας πέσει το ψιχουλάκι από το αντίδωρο κάτω, αλλά προηγουμένως που μας φώναξε ο Χριστός να κοινωνήσουμε προετοιμασμένοι το Πανάχραντο του Σώμα και Αίμα «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον», εμείς Τον προσπεράσαμε.
Και τη Δευτέρα το πρωΐ μια από τα ίδια, κάποιοι από εμάς θα φορέσουμε το ένδυμα του Χριστιανισμού με τις πολλές διάφορες μάσκες και θα περιμένουμε πότε θα έρθει η επόμενη Κυριακή για να μη χάσουμε το ραντεβού με το αντίδωρο. Τι κρίμα!
Το «αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ής εκλήθητε», που αναφέρει ο Απ. Παύλος σημαίνει πως η ιδιότητα του Χριστιανού δε φοριέται μόνο κατά τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές, αλλά στην κάθε στιγμή της ζωής του και ιδίως στην καθημερινότητα του με πίστη και με έργα.
Αν ο σύγχρονος άνθρωπος με απλό και ειλικρινή τρόπο μπορέσει να πιστέψει με σταθερότητα στη Θεανθρώπινη παρουσία του Χριστού και τον συναντήσει μέσα στο λατρευτικό χώρο της Εκκλησίας, θα ζήσει την αποκάλυψη της ζωής του. Διότι χωρίς υλικά έξοδα, χωρίς ψυχικό άγχος, χωρίς γνωστικές απαιτήσεις, θα αγγίξει τη ζωντανή αλήθεια της ζωής, που θα του αναπαύσει όλο τον ψυχικό του κόσμο. Θα του δώσει τη βεβαιότητα εκείνη που του έχει στερήσει ο κόσμος των συνεχών αλλοιώσεων και απογοητεύσεων.
Έχω την εντύπωση πως στη σημερινή εποχή επικρατεί μια φοβερή σύγχυση. Σύχγυση ιδεών, αρχών, ηθών, που χαρακτηρίζουν ανθρώπους μπερδεμένους, αναποφάσιστους, εμπαθείς. Όχι τόσο η πολυφωνία της γνώσης, όσο η παραφωνία της ημιμάθειας, που μαζί με τη θεοποίηση του ανθρώπου και την ειδολοποιήση του εαυτού του, τον οδηγούν σε πιστεύματα τέτοια που ακυρώνουν την αλήθεια ή και τον εμποδίζουν να την αποδεχθεί.
Αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά μέσα μας, χωρίς διάθεση ωραιοποιήσεων, θα τρομάξουμε από όλη την κατάσταση μας.
Η καρδιά μας είναι διχασμένη, ο τρόπος ζωής μας δεν είναι ευάρεστος στο Θεό, οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας όχι καλές.
Και όλο αυτό μας θυμίζει κάτι από τον Παύλειο Λόγο «ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος» (Ρωμ. 7,24).
Αθανάσιος Κατιγκάς
