Για αυτόν, για μένα, για όλους μας ! Να αλλάξουμε.

Καθημερινά, βλέπουμε ανθρώπους να σβήνουν σιγά σιγά, να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, από τη μία μέρα στη άλλη. 

Ξαφνικά χωρίς λόγο.

Νομίζεις, χωρίς λόγο..! Φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές.

Άνθρωποι που ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη τους.
Χαμογελούσε το σώμα τους σε κάθε αστείο που ερχόταν στα αυτιά τους. Σου άνοιγε η καρδιά σου μόλις τους έβλεπες.
Έλεγες πότε θα τους συναντήσεις και αγωνιούσες

μέχρι την επόμενη συνάντηση.

Όμως….μέσα τους μεγάλη πληγή άνοιγε, μεγάλες στενοχώριες μάζευαν. Ήταν υπομονετικοί, πράοι, όλα τα ανεχόταν. Τον άνδρα τους, την αδερφή τους, τον αδερφό,  το πατέρα, τη μάνα, το παππού, τα εγγόνια. Όλους τους ανεχόταν , πάντα με χαμόγελο.

Ήταν όμως σε μονόδρομο, προχωρούσαν ανάποδα. Δεν μιλούσαν εκεί που έπρεπε, δεν άνοιγαν τη καρδιά του για να ελαφρύνει. Να πετάνε μετά..!!

Στο σχολείο είχε «θέμα», δεν το έδειχνε όμως, ήταν απόμακρος, τον έκαναν να είναι απόμακρος, τα μάζευε μέσα του. Ελάχιστοι ήταν κοντά του και τον ένοιωθαν, δεν έφταναν όμως, ήταν πολύ λίγοι. Δεν άντεξε και άνοιξε τη πόρτα που δεν έχει γυρισμό…για πάντα. 

Γιατί όμως έγινε έτσι Θεέ μου; γιατί με αυτόν τον τρόπο; γιατί το επέτρεψες;

Καθόταν στο απέναντι σπίτι, μεγαλώσαμε μαζί, παίζαμε μέχρι να κρυφτεί  ο ήλιος, αργά, νύχτωνε. Οι μάνες μας φώναζαν από το μπαλκόνι …..μαζευτείτε, αύριο έχετε σχολείο. 

4 χρόνια συμμαθητές …αλλά μέχρι εκεί, μετά αρρώστησε βαριά, τόσο που δεν υπήρχε γυρισμός κάθε μέρα και χειρότερα, του έπεσαν και τα μαλάκια του. Έφυγε νωρίς πολύ νωρίς. 

Πριν ένα χρόνο αδερφή μου, έμαθα πως δεν είσαι
καλά, αρρώστησες. Είσαι όμως εδώ, δυναμική. Πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Είσαι δίπλα μας και χαιρόμαστε, το παλεύεις.

Έκανες τη θεραπεία σου και το παλεύεις, με δύναμη. Κάτι άλλαξε μέσα σου, το νοιώθεις ότι είχες μια Επίσκεψη και άλλαξες, μαλάκωσε η καρδιά σου, μεγάλωσε η αγκαλιά σου…! 

Γιατί όμως; 

Κοιμόμουν, το τηλέφωνο χτύπησε ξημερώματα, δεν είναι για καλό αυτό είπα. Η κόρη σας είναι στο νοσοκομείο βαριά τραυματισμένη από τροχαίο, γυρνώντας «απ’ έξω». Μου είπαν ψέματα είχε «φύγει» στο τόπο του ατυχήματος. 

Γιατί όμως; 

                                                             

Έφτασε τα 80 ο παππούς με κύφωση βαριάς μορφής, φυλούσε τη γη, κάθε μέρα και χειρότερα.
Η γυναίκα του τον άφησε νωρίς, μαγείρευε μόνος του, μικρή βοήθεια από τα παιδιά του. Το πάλευε ο παππούς. 

Κάθε μέρα όλο  και πιο κοντά στη γη, ζύγωνε από εκεί που πλάστηκε, από το χώμα,η καμπούρα του ήταν σαν μια μπάλα στη πλάτη. 

Μια γρίπη ένας βήχας, τον έριξε στο κρεβάτι, μετά νοσοκομείο. Πνευμονικό οίδημα.

Αυτό ήταν, έφυγε τον πήρε, στα γρήγορα, σε 3 μέρες. 

Γιατί όμως; 

Για αυτόν, για εμένα, για όλους μας…! Να αλλάξουμε.

Αυτός ο πατέρας σου, τη μάνα σου γέμισε πίκρα με τα καπρίτσια του, την έφαγε το μαράζι. Μην περιμένεις άλλο πλησίασέ την, πες της με απλά, λίγα λόγια, ότι δεν ήταν τίποτα, πέρασε, μια φαντασία ήταν, ένας άσχημος λογισμός. 

Αχ αυτοί οι άσχημοι λογισμοί, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία και αφορμή…!

Σταμάτα τη γκρίνια σου βρε άντρα, την έψησες το ψάρι στα χείλη. Δεν βαρέθηκες, 40 χρόνια παντρεμένοι φτάνει πια.

Εσύ που το παίζεις και άντρας με παντελόνια, δεν είναι έτσι ρε φίλε, δεν κρατιέται έτσι το σπίτι, η οικογένεια. Ο καιρός έχει γυρίσματα, ανηφόρες και στενά περάσματα, δύσκολα μονοπάτια με αγκάθια. Εκεί θα φανεί πόσο άντρας είσαι, να περπατάς ξυπόλυτος.....

Και εσύ μικρούλα κόρη παντρεμένη, δεν βγαίνει έτσι ο γάμος, κάνε λίγο πίσω.Και εσύ μεγάλε γιε μου, τώρα που έβαλες στεφάνι σταμάτα το κάθε μέρα έξω μόνος σου, κάθε μέρα χωρίς την οικογένεια, ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου.

Γιατί παντρεύτηκες τότε;

Δεν είναι; δεν ήταν αρκετά όλα αυτά τα τελευταία 5 χρόνια για να αλλάξεις; να αλλάξω και εγώ ο ίδιος που γράφω αυτές τις σειρές.

Πόσο ακόμα, δεν νοιώθεις τι γίνεται; Κάποιος σε χτυπά τη πόρτα, άνοιξέ την. Άνοιξε τη καρδιά σου, μαλάκωσε. Ζήτα ένα συγνώμη από καρδιάς, κλάψε…αγκάλιασε.

Η ζωή μας αυτή είναι τόσο σύντομη, χαμογέλα. Ζήσε απλά με λίγα, τα απαραίτητα προς επιβίωση. Ξέρω είναι δύσκολο, επίπονο, αλλά αν θές μπορείς, ΑΝ ΘΕΣ είπα, όχι με το ζόρι.

Κάνε μια δοκιμή, μια προσπάθεια.

Δεν θυμάσαι στο γυμνάσιο, στο λύκειο, η προσπάθειά σου μετρούσε στους καθηγητές, και ας είχες στο πρώτο τρίμηνο 12 μέσο όρο, στο επόμενο γινόταν 14. Μόνο με τη προσπάθεια.

Τίποτα δεν γίνεται αν δεν θέλουμε. Μην κρατάς μούτρα για το τίποτα, είναι ανούσιο, δεν μπορείς όμως ακόμα να το καταλάβεις. Βιάσου όμως, όσο πιο σύντομα τόσο καλύτερα, για σένα, για εμένα, για όλους μας.

Δεν έχεις να χωρίσεις κάτι, γιατί απλά δεν είναι δικά σου, ούτε τα σπίτια, ούτε τα οικόπεδα, τα εξοχικά, τα αυτοκίνητα.


Δεν σε κάνουν αυτά ευτυχισμένη, αν έχεις δύο χρόνια να μιλήσεις το γείτονα, τον αδερφό το πατέρα σου την ξαδέρφη, για το τίποτα, χωρίς λόγο, αλλά και με λόγο.

Όλα αυτά λοιπόν που βιώνουμε δίπλα μας, δεν είναι τυχαία, υπάρχει λόγος, για όλους μας. Κάποιος μας χτυπά την πόρτα και είναι η ευκαιρία να την ανοίξουμε, πολλές φορές μας την "χτυπά".

Άρπαξε την. 

Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, κάνε μια προσπάθεια.

Ισοπέδωσε τον εαυτό σου, εκεί είναι η επιτυχία.

Σκόνταψες; σήκω. Ξανασκόνταψες; Ξανασήκω.

’Αδειασε και διέγραψε το εγώ σου που σε φτωχαίνει και σε υποβιβάζει και δες πόσο καλύτερα θα νοιώσεις, δοκίμασε και θα καταλάβεις τη γλύκα, το μαλάκωμα της καρδιάς σου.

Είναι και αυτές οι φορές που νομίζεις ότι έχεις μεγάλα προβλήματα και έρχονται δυστυχώς κάποια γεγονότα να σου θυμίσουν ότι τα πραγματικά προβλήματα είναι άλλα...
ότι η ίδια η ζωή δεν είναι και τόσο δεδομένη, αυτή η ζωή...
ότι δεν πρέπει πρέπει ν αφήνουμε στιγμή να πάει χαμένη...
ότι δεν πρέπει να αναβάλουμε για αύριο ότι μπορούμε να κάνουμε σήμερα...

Θα πρέπει να ζούμε τη κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία.

Η στεναχώρια «διαλύει» τις άμυνες του οργανισμού, αρρωσταίνουμε...

Μοιάξε τα παιδιά, αυτά είναι το παράδειγμά σου.




Υ.Γ. Τα πρόσωπα στην αφήγηση ήταν και είναι αληθινά, απλά έχει γίνει αλλαγή στα πρόσωπα και τα γένη.

Spiros Gotzamanis