Μέσα στη συζυγία σκοπός της κοινωνίας των σωμάτων δεν είναι μόνο η φιληδονία και η παιδοποιΐα, αλλά μια βαθύτερη και ψυχοπνευματική ένωση των δύο υπάρξεων.
Οι συζυγικές σχέσεις είναι αναγκαίες και για τον αρμονικό συζυγικό βίο.
Ισχυροποιούν και εξυψώνουν την αγάπη, επιφέρουν τη σωματική και ψυχική ισορροπία των συζύγων και τους βοηθούν να αντιμετωπίσουν πολλές αντιξοότητες, οι οποίες χωρίς αυτή την έλξη θα έρθουν εμπόδια στην καλή συνεννόηση.
Η αγάπη αυτή διαφέρει από κάθε άλλη. Διότι
α) Δεν είναι καθαρά πνευματική όπως π.χ. η προς το Θεό αγάπη, αλλά έχει και το σαρκικό στοιχείο και
β) η αγάπη αυτή όσο κι αν είναι εσωτερική και προσωπική, όμως ως συνδέουσα τα δύο πρόσωπα, τα δύο φύλα, από τον δεσμό των οποίων σαν καρπός της αγάπης αυτής προέρχεται το παιδί και δημιουργείται η οικογένεια, αποβαίνει αυτή ο πρωταρχικός πυρήνας και ο δυναμικός παράγων της καθόλου κοινωνικής ζωής του ανθρώπου
Αυτό βεβαιώνει το «Χρυσό Στόμα της Εκκλησίας»: "ουδέν ούτως ημάς συγκροτεί τον βίον έρως ανδρός και γυναικός". Και συνεχίζει ότι "ο έρως αυτός των συζύγων δεν είναι ανθρώπινη εφεύρεσις αλλά δωρεά"
Το ηδονιστικό στοιχείο στο γάμο αποτελεί για τους Έλληνες Πατέρες μέρος αναπόσπαστο της συζυγικής αγάπης, εφ' όσον συμβάλει στην κοινωνία των δύο φύλων και τίθεται στην υπηρεσία υψηλών σκοπών.
Χαρακτηριστική είναι η έκφραση του Χρυσοστόμου ότι στο γάμο, σε αντίθεση προς κάθε ασελγή και άσεμνη διαβίωση, υπάρχει "Χριστός, ηδονή, ευκοσμία, νήψις, σωτηρία, σωφροσύνη".
Γενικά οι πατέρες διαπιστώνουν και τονίζουν ότι το αισθησιακό μέρος συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση της καθόλου συζυγικής αγάπης
Ο γάμος είναι μια τέλεια ψυχοσωματική ένωση των δύο συζύγων έχει ως πρώτο σκοπό την «εν αγάπη» κοινωνία της ζωή αυτών.
Το «Χρυσόν» Στόμα της Εκκλησίας είπε:
«Η τοιούτου είδους συνοίκησης ελκύει την Χάριν του Θεού, προφυλάσσει τους συζύγους από κάθε κίνδυνον και αποτελεί άριστον παράδειγμα αγωγής διά τα παιδιά»
π. Παρασκευάς Ζωγράφου
Οι συζυγικές σχέσεις είναι αναγκαίες και για τον αρμονικό συζυγικό βίο.
Ισχυροποιούν και εξυψώνουν την αγάπη, επιφέρουν τη σωματική και ψυχική ισορροπία των συζύγων και τους βοηθούν να αντιμετωπίσουν πολλές αντιξοότητες, οι οποίες χωρίς αυτή την έλξη θα έρθουν εμπόδια στην καλή συνεννόηση.
Η αγάπη αυτή διαφέρει από κάθε άλλη. Διότι
α) Δεν είναι καθαρά πνευματική όπως π.χ. η προς το Θεό αγάπη, αλλά έχει και το σαρκικό στοιχείο και
β) η αγάπη αυτή όσο κι αν είναι εσωτερική και προσωπική, όμως ως συνδέουσα τα δύο πρόσωπα, τα δύο φύλα, από τον δεσμό των οποίων σαν καρπός της αγάπης αυτής προέρχεται το παιδί και δημιουργείται η οικογένεια, αποβαίνει αυτή ο πρωταρχικός πυρήνας και ο δυναμικός παράγων της καθόλου κοινωνικής ζωής του ανθρώπου
Αυτό βεβαιώνει το «Χρυσό Στόμα της Εκκλησίας»: "ουδέν ούτως ημάς συγκροτεί τον βίον έρως ανδρός και γυναικός". Και συνεχίζει ότι "ο έρως αυτός των συζύγων δεν είναι ανθρώπινη εφεύρεσις αλλά δωρεά"
Το ηδονιστικό στοιχείο στο γάμο αποτελεί για τους Έλληνες Πατέρες μέρος αναπόσπαστο της συζυγικής αγάπης, εφ' όσον συμβάλει στην κοινωνία των δύο φύλων και τίθεται στην υπηρεσία υψηλών σκοπών.
Χαρακτηριστική είναι η έκφραση του Χρυσοστόμου ότι στο γάμο, σε αντίθεση προς κάθε ασελγή και άσεμνη διαβίωση, υπάρχει "Χριστός, ηδονή, ευκοσμία, νήψις, σωτηρία, σωφροσύνη".
Γενικά οι πατέρες διαπιστώνουν και τονίζουν ότι το αισθησιακό μέρος συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση της καθόλου συζυγικής αγάπης
Ο γάμος είναι μια τέλεια ψυχοσωματική ένωση των δύο συζύγων έχει ως πρώτο σκοπό την «εν αγάπη» κοινωνία της ζωή αυτών.
Το «Χρυσόν» Στόμα της Εκκλησίας είπε:
«Η τοιούτου είδους συνοίκησης ελκύει την Χάριν του Θεού, προφυλάσσει τους συζύγους από κάθε κίνδυνον και αποτελεί άριστον παράδειγμα αγωγής διά τα παιδιά»
π. Παρασκευάς Ζωγράφου
