Αγάπησέ με ακόμα και αν Σε απογοητεύω !

Διάλογος μεταξύ πατέρα και γιου:

ΓΙΟΣ:“ πως μπορεί κάποιος να δείχνει αγάπη ξανά και ξανά….όταν τον απορρίπτουν συνεχώς, Είναι ξεροκέφαλη. Κάνει τα πάντα δύσκολα για μένα. Είναι αχάριστη. Συνέχεια γκρινιάζει για κάτι……όταν γυρίζω σπίτι με κάνει να αισθάνομαι σαν εχθρός…..δέχομαι τις προσβολές και τον σαρκασμό της….δεν το αξίζει πατέρα, δεν το συνεχίζω άλλο ;

ΠΑΤΕΡΑΣ: Αυτή είναι μια καλή ερώτηση.

ΠΑΤΕΡΑΣ: Η απάντηση είναι: Δεν μπορείς να την αγαπάς….γιατί δεν μπορείς να τη δώσεις ότι δεν έχεις.

ΠΑΤΕΡΑΣ: Δεν μπορούσα να αγαπήσω τη μητέρα σου πριν καταλάβω τι είναι αγάπη. Δεν είναι επειδή παίρνω μια ανταμοιβή γι’αυτό. Έχω πάρει απόφαση ν’αγαπάω τη μητέρα σου…ακόμη και αν δεν το αξίζει.

ΠΑΤΕΡΑΣ: Γιε μου, ο Θεός σε αγαπάει ακόμη και αν δεν το αξίζεις. Ακόμη και αν τον έχεις απορρίψει. Κι ας Τον έχεις φτύσει στα μούτρα Του. Ο Θεός έστειλε τον Χριστό να σταυρωθεί για τις αμαρτίες σου….επειδή σε αγαπάει. Όταν έρθεις κοντά στο Σταυρό, ο Χριστός αλλάζει τη ζωή σου. Τότε άρχισα να αγαπάω πραγματικά τη μητέρα σου. Γιε μου σε αγαπάω πολύ, για να μην σου πω την αλήθεια. Δεν το βλέπεις ότι Τον χρειάζεσαι; Δεν το βλέπεις ότι χρειάζεσαι τη συγχώρεσή του; 

ΓΙΟΣ: Ναι.

ΠΑΤΕΡΑΣ: Θα του εμπιστευόσουν τη ζωή σου;

Μαγκιά είναι να Ζεις, όχι να Οδηγείς.

Θυμήσου, φεύγοντας για τη δουλειά, για την έξοδό σου,πριν κλείσεις την πόρτα,  άνοιξέ την, σκύψε και δες πόσες αγκαλιές σε περιμένουν να γυρίσεις σπίτι.

Άλλαξε τακτική, βάλε συναίσθημα. Αφιέρωσε 2 λεπτά να δεις το σποτ, τόσο διαρκεί.

Είναι απλό, μην τρέχεις, βάλε ζώνη. Σοκαρίσου τώρα. Μετά θα είναι αργά. Άλλαξε τακτική, βάλε συναίσθημα. Μαγκιά είναι να ζεις, όχι να οδηγείς.

Ricardo, η καρδιά της McLaren. Εκεί εργάζεται ο Πάνος από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας.

Ο Παναγιώτης Κατρανίτσας (Panos) κατοικεί από το 2014 στο Worthing, West Sussex (Αγγλία) και εργάζεται στην Ricardo, στο τομέα της έρευνας. Είναι εταιρεία κατασκευής κινητήρων, που συνεργάζεται με την γνωστή σε όλους μας, McLaren.
Από το 2012 εώς 2014 εργάστηκε στην Delphi, όπου έκανε έρευνα στη σχεδίαση και ανάπτυξη συστημάτων διαχείρισης κινητήρων πετρελαίων για φορτηγά.

Λίγα λόγια για την εταιρεία:

Η Ricardo plc είναι μια βρετανική εταιρεία, με ιδρυτή τον Sir Harry Ricardo. Από το 1919, η έδρα της ήταν στο Shoreham-by-Sea, West Sussex. Η Ricardo αναπτύσσει κινητήρες, κιβώτια ταχυτήτων, συστήματα οχημάτων, τα ευφυή συστήματα μεταφορών (ITS) και τα υβριδικά και ηλεκτρικά συστήματα. Η εταιρία έχει και ένα ακόμα πολύ γνωστό έργο, που είναι τα κιβώτια ταχυτήτων των Bugatti Veyron και Chiron.

Ο Mike Flewitt, διευθύνων Σύμβουλος για την McLaren Automotive εχει ανακοινώσει:

«Η Ricardo είναι ένα κορυφαίο όνομα στην ανάπτυξη και τη συναρμολόγηση κινητήρων, ωθώντας τα όρια των επιδόσεων και της αποτελεσματικότητας, και μοιράζονται τις ίδιες θεμελιώδεις αξίες και στόχους, όπως η McLaren. Μέσω της υπάρχουσας συνεργασίας μεταξύ McLaren Automotive και Ricardo, έχουμε ήδη εισήγαγε τρία πρωτοποριακά μοντέλα στην αγορά μέσα σε μερικά χρόνια, και αυτή η ανακοίνωση υπογραμμίζει περαιτέρω τη δέσμευσή μας για τη συνεχή ανάπτυξη και την έναρξη της περαιτέρω υψηλών επιδόσεων μοντέλα της McLaren στο μέλλον»

Λίγα λόγια για τον συγχωριανό μου:

Ο Πάνος κατάγεται από την Αλεξάνδρεια (Σχοινάς) Ημαθίας. Μετά την αποφοίτηση του στο 1ο ενιαίο Λύκειο Αλεξάνδρειας, συνέχισε τις σπουδές του στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα - ΤΕΙ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης με ειδικότητα, BSc Industrial Informatics Engineer. Συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία στο Kingston University ( MSc Embedded Systems with Management Studies - Kingston upon Thames).


Παράλληλα έχει ξεκίνησει ως ομιλητής, σε πανεπιστήμια, (Kingston University και Southampton University) να πραγματοποιεί διαλέξεις σε θέματα σχεδίασης συστημάτων διαχείρισης κινητήρων για προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, 1 με 2 φορές τον χρόνο.


Καθώς τελείωνε το μεταπτυχιακό, το 2012, έκανε μια έρευνα με την Jaguar - Land Rover για τον υπολογισμό της κλίσης του εδάφους ενώ το αυτοκίνητο προχωράει. Αυτό είχε σκοπό να βελτιώσει τον υπολογισμό της τρέχουσας κατανάλωσης καυσίμου και πόσα χιλιόμετρα ακόμα μπορεί να καλύψει.

Η έρευνα που κάνει τώρα στη Ricardo, αφορά κυρίως την σχεδίαση και ανάπτυξη των συστημάτων διαχείρισης (εγκέφαλοι) κινητήρων για επιβατικά και φορτηγά οχήματα. Τα έργα αυτά είναι απόρρητα, όποτε δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι αυτά.

Συμετέχει σε μία ευρωπαϊκή έρευνα (πακέτο horizon 2020) μαζί με άλλες 19 εταιρίες.

Ονομάζεται HDGas και έχουν ως στόχο να κατασκευαστούν φορτηγά που θα καίνε αέριο και θα έχουν τουλάχιστον 10% λιγότερους ρύπους, 10% λιγότερα καύσιμα και 10% περισσότερη δύναμη από την προηγούμενη γενιά.


Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το 11ο διεθνές συνέδριο του περιοδικού MTZ που παρουσίασε κομμάτι αυτού του έργου ο Παναγιώτης Κατρανίτσας.

Ζει στη παραθαλάσσια πόλη Worthing, κοντά στο γνωστό Μπράιτον, της ομώνυμης ποδοσφαιρικής ομάδας. Εκεί τις ελεύθερες ώρες του (όσες του απομένουν) οσφραίνεται τη θάλασσα.

Αγαπημένο του άθλημα, η ιστιοπλοΐα, γι’ αυτό και φρόντισε να “αναπνέει αλάτι” εκεί που κατοικεί !

Πάνο, σου ευχόμαστε καλή επιτυχία στους στόχους που έβαλες στη ζωή σου. Είμαστε περήφανοι για σένα και θα είμαστε πάντα δίπλα σου, έστω και νοερά. Άξιοι οι γονείς σου !

Θα χαρούμε να σε δούμε μία μέρα στα Pits της F1, στην ομάδα υποστήριξης της McLaren.




-Αναδημοσιεύστε το άρθρο χωρίς παραποιήσεις, βάζοντας απλά τη πηγή (link)


Σπύρος Γ. Γκοτζαμάνης (Spiros Gotzamanis)

Έξω από τα "νερά" σου

Είναι κάποιες στιγμές που βγαίνεις από τα "νερά" σου. Θέλεις να κολυμπήσεις αλλά δεν μπορείς γιατί είσαι έξω, στη στεριά. Αναφέρομαι σε ψυχωσικές διαταραχές. Αν κάποιος δεν το βιώσει δεν μπορεί να καταλάβει το πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα. Λέγοντας να βιώσει εννοώ, όχι απαραίτητα ίδιος-α, αλλά στο στενό του συγγενικό περιβάλλον.

Ο ψυχιατρικός όρος "ψύχωση" αναφέρεται σε ένα σύνολο συμπτωμάτων όπως απώλεια επαφής από την πραγματικότητα, παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις και παράλογες πεποιθήσεις. Συνήθως τα άτομα τα οποία βιώνουν ψυχωσικό επεισόδιο δεν παραδέχονται και δεν συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι πάσχουν από πρόβλημα ψυχικής υγείας. Πιστεύουν ότι είναι καλά και κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι επιδιώκουν με διάφορους τρόπους να τους κάνουν κακό. Πρόκειται για μία σοβαρή αλλά θεραπεύσιμη παθολογική διαταραχή. Η ψυχιατρική επιστήμη αναφέρεται στην ψύχωση με όρους όπως: σχιζοφρένεια, σχιζοσυναισθηματική ή διπολική ή παραληρητική διαταραχή κλπ.

Η ψύχωση έχει τη δική της λογική:
Η ψυχωσική εμπειρία φαίνεται παράλογη μόνο στα μάτια αυτού που σκέπτεται με βάση την κοινή λογική. Αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε εκ των έσω την ψυχωσική εμπειρία παρακολουθώντας προσεκτικά τα ψυχολογικά δεδομένα, τις εξωτερικές συνθήκες αλλά και την πλοκή των παραληρητικών ιδεών και των ακατανόητων συμπεριφορών θα διαπιστώσουμε ότι διέπονται από μία ιδιαίτερη λογική. 

Η λογική της ψύχωσης δεν είναι αντικειμενική, ορθολογική. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ποιητική, ονειρική, μυθιστοριογραφική ή σεναριογραφική λογική. Η εσωτερική ζωή του «ψυχωσικού» δεν υπακούσει σε κανόνες και δεν κλείνεται σε πλαίσια. Έχει τους δικούς της νοηματικούς άξονες, συμβολισμούς, μυθολογικά στοιχεία και έναν ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας. 

Το άτομο που πάσχει για μεγάλο χρονικό διάστημα ζει σε ένα κόσμο στον οποίο έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν τρομακτικές αλλαγές και μετασχηματισμοί. Αισθάνεται πληγωμένο, εγκαταλειμμένο, τραυματισμένο και χαμένο στους λαβυρίνθους της σκέψης, της φαντασίας, των αισθημάτων και των παρορμήσεων. 

Το δικό μας έργο είναι να το βοηθήσουμεμε κατανόηση, σεβασμό και αγάπη να ακολουθήσει προσεκτικά το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει και πάλι σε μια σωστή σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα.

Συμπτώματα:

Αντιλαμβάνεται ακουστικές, οπτικές ή άλλες ψευδαισθήσεις ή παραισθήσεις. Ακούει φωνές ή βλέπει εικόνες ή μυρίζει ή αγγίζεται από κάτι που δεν υπάρχει.


Παραληρητικές ιδέες:
Ίσως πιστεύει ότι κάποιος (ή τα ΜΜΕ ) τον καταδιώκει ή του μεταδίδει σκέψεις ή λέει αρνητικά σχόλια γι αυτόν. Για παράδειγμα: "η τηλεόραση αναφέρεται σε μένα, οι γείτονες με παρακολουθούν ή μου περνάνε μηνύματα, το φαγητό είναι δηλητηριασμένο, με απειλούν και θέλουν να με σκοτώσουν, μου δίνουν εντολή να αυτοκτονήσω". 

Λιγότερο συχνά πιστεύει ότι έχει ιδιαίτερες δυνάμεις, ότι είναι πολύ σπουδαίος ή ότι έχει αναλάβει έναν ιδιαίτερο θρησκευτικό, κοινωνικό ή πολιτικό ρόλο. Για παράδειγμα: "είμαι ο Μεσσίας, απεσταλμένος εξωγήινων, πρωθυπουργός".


Έντονες απότομες και αδικαιολόγητες αλλαγές της διάθεσης. Για παράδειγμα γελάει ή θυμώνει χωρίς εμφανή λόγο.


Πιστεύει τόσο πολύ τις παραληρητικές του ιδέες και τις ψευδαισθήσεις του ώστε κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί να τον μεταπείσει.


Αδυναμία να βιώσει οποιοδήποτε συναίσθημα ή επιθυμία. Βιώνει τα συναισθήματα με επίπεδο, κενό και αδιάφορο τρόπο χωρίς διακυμάνσεις.


Ο τρόπος που σκέπτεται δεν θεμελιώνεται στη λογική και είναι πιο αργός ή πιο γρήγορος από ότι συνήθως.


Απουσία επαφής με τα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος. Αδυναμία ουσιαστικής συμμετοχής σε αυτό που συμβαίνει γύρω του. Ξένος η αποκλεισμένος από την πραγματικότητα. Ο κόσμος γύρω του φαίνεται μακρινός ή αφηρημένος ή ξένος.


Παρουσιάζει παράξενες αντιδράσεις που δεν έχουν σχέση με την περίσταση. Επίσης περιέργο τρόπο κίνησης, στάση σώματος και παράξενη, εξωτερική εμφάνιση.


Περίεργες συμπεριφορές όπως μιλάει μόνος του, μαζεύει σκουπίδια, πετάει τα προσωπικά του αντικείμενα στο δρόμο, ρουθουνίζει, πλατάγισμα γλώσσας, υπερβολική κατανάλωση νερού


Αλλάζει συνεχώς θέματα στο διάλογο χωρίς σαφή λόγο και χωρίς να βγαίνει νόημα.

ΠΗΓΗ: εδώ

Ο Χριστός στο Club της Πολιτείας ;

«Αδύνατον, κύριε. Τι δουλειά είχε ο Χριστός στο Club της Πολιτείας; Θα μπορούσε να ασχοληθεί ο Χριστός με τέτοια πεζά πράγματα;»
«Όμως ο Χριστός είναι, ως Θεός, πανταχού παρών», τον διέκοψα και βυθίστηκε στις σκέψεις του»

Είχε προηγηθεί ένα τρελό πάρτι της Β’ Λυκείου εκείνης της χρονιάς στο Club της Πολιτείας. Συμμαθητές και συμμαθήτριες από την ίδια τάξη, πολλοί
φίλοι τους από άλλα σχολεία και μερικά «φιλαράκια» από την Α’ και Γ’ Λυκείου.

Παρούσα και η κόρη μου.
Γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα έπρεπε να μεταβώ στο χώρο αυτό, ξένο για μένα, της διασκέδασης των σύγχρονων νέων μας για να παραλάβω την κόρη μου.
 

– Κύριε, ελάτε να μας δείτε λίγο, με παρακάλεσαν οι μαθητές μου κι εγώ δεν τους αρνήθηκα. Θόρυβος πολύς, καπνός από τσιγάρα. Όλοι ντυμένοι στα γιορτινά τους. Δεν τους αναγνώριζα. Χαρούμενα πρόσωπα έως φαιδρά. Να ο Κωστής, πού στο σχολείο είναι προβληματισμένος και ιδιαίτερα προσεκτικός. Τώρα χορεύει με περισσή ικανότητα. Άλλος άνθρωπος, πιο ελεύθερος, πιο αλέγρος.

Κοίταξα τη Χριστίνα, σεμνή στο σχολείο κι εδώ αγκαλιασμένη με το Μάριο, τα λένε σε ένα άλλο στυλ. Κάποια στιγμή σκέφτηκα τη διαφορά ανάμεσα στη σχολική ζωή και σ’ αυτόν τον τρόπο διασκέδασης. Άλλο η σχολική ζωή, άλλο η οικογενειακή ζωή, άλλο η διασκέδαση, άλλο η θρησκευτική ζωή και άλλο η επαγγελματική ζωή. Κι ανάλογα οι αντιδράσεις σε κάθε περιβάλλον. Μάθαμε όμως και μαθαίνουμε και τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται σε κάθε τόπο ανάλογα!

– Δεν θα χορέψετε μαζί μας λίγο, κύριε; με ρώτησαν. Και βέβαια. Δεν ήρθα από άλλον πλανήτη. Στη χαρά σας, χαίρομαι κι εγώ με τη σειρά μου, γίνομαι κι εγώ δεκαεξάρης, γιατί όχι; Κι ένα ποτό; Κι αυτό ευπρόσδεκτο, για την αγάπη σας. Ύστερα από λίγο έφυγα με την κόρη μου αρκετά προβληματισμένος. Ετοίμαζα και το μάθημα πού θα έκανα την επομένη στην τάξη αυτή.

Το μάθημα πού έπρεπε να διδάξω είχε στο βιβλίο τους τον τίτλο «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;». Το γνωστό ερώτημα πού έθεσε ο Χριστός στους μαθητές του και στους ανθρώπους κάθε εποχής, περιμένοντας από αυτούς μιαν απάντηση. Είχα γράψει εγώ το σχολικό τους βιβλίο και γνώριζα καλά τι ήθελα να τους μεταφέρω.

Ποια απάντηση θα έπαιρνα άραγε από αυτά τα ξενυχτισμένα παιδιά στο τέλος της διδακτικής ώρας, την οποία ήρθαν μάλιστα να παρακολουθήσουν εξήντα φοιτητές της Θεολογίας; Η αγωνία μου μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, όταν σκεφτόμουν ότι η διδακτική αυτή ώρα ήταν υπόδειγμα για εξήντα μελλοντικούς συναδέλφους μου. Έπρεπε να είναι μια κλασική ώρα μαθήματος ή θα χρειαζόταν να πρωτοτυπήσω επικίνδυνα, ρίχνοντας όλους στα «βαθιά νερά»;

Σκέφτηκα πώς ο απόστολος Παύλος είχε πρωτοτυπήσει για να μεταφέρει το κήρυγμα του Αναστημένου Χριστού στους συμπολίτες μας Αθηναίους. Ναι, αλλά ήταν ένας Παύλος. Όμως ταυτόχρονα θυμήθηκα και το λόγο του ότι η δύναμή του «εν ασθενεία τελειούται». Μήπως έχουμε κι εμείς να κάνουμε την ίδια δουλειά; Εμπρός λοιπόν, κύριε καθηγητά, εμπρός στο έργο του ευαγγελισμού, ίσως του επανευαγγελισμού, κάνε το σταυρό σου και προχώρα.

Το μάθημα αρχίζει. Αυτό είναι το θέμα μας. Όμως εγώ θα ήθελα να σας προκαλέσω, γιατί από χτες το βράδυ με προβληματίσατε. Θέτω την ερώτηση προς συζήτηση:
«Τί λέτε, ήταν χτες το βράδυ στο Club πού διασκεδάζατε, έστω πού διασκεδάζαμε, ο ίδιος ο Χριστός;» Η βόμβα έπεσε και δημιούργησε ξαφνικά ένα κύμα σιωπής.

Κάποιοι χαμογέλασαν.
Μετά από ένα λεπτό σιγής σηκώθηκε το πρώτο χέρι: «Αδύνατον, κύριε. Τι δουλειά είχε ο Χριστός στο Club της Πολιτείας; Θα μπορούσε να ασχοληθεί ο Χριστός με τέτοια πεζά πράγματα;»
«Όμως ο Χριστός είναι, ως Θεός, πανταχού παρών», τον διέκοψα και βυθίστηκε στις σκέψεις του.
«Τώρα πού το λέτε, αναρωτιέμαι», συνέχισε ένας δεύτερος, «μήπως πραγματικά ήταν παρών ο Χριστός. Γιατί να μην ήταν; Ήταν τέλειος Θεός, αλλά και τέλειος άνθρωπος και συμμετείχε και θα συμμετέχει, πιστεύω, σε κάθε χαρά και λύπη μας. Ναι, έχω την εντύπωση πώς ήταν παρών, ήταν ανάμεσά μας».
«Θα μπορούσες να έχεις δίκιο, Δημήτρη, όμως εσύ τον ένιωσες δίπλα σου;»

Ο Δημήτρης έκανε νέα βουτιά στους στοχασμούς του. Η διαλογική συζήτηση είχε ανάψει. Ο ένας μετά τον άλλο οι δεκαεξάρηδες νεαροί επαναστάτες είχαν όλο και κάτι να πουν πάνω στο θέμα μας. Κατευθύνοντας κατάλληλα το διάλογο αποσπούσα μαιευτικά όλες τις διατυπωμένες θεωρίες γι’ αυτό πού πίστεψαν κατά καιρούς οι άνθρωποι για το πρόσωπο του Χριστού.
 

Ο Ιησούς ήταν επαναστάτης κι επομένως ήταν παρών κοντά στα επαναστατημένα νιάτα.
Όχι, ο Χριστός ήταν απών και φιλοσοφούσε κάπου μακριά μας.
Ο Ιησούς ήταν ένας απλός άνθρωπος και επομένως ήταν απών τη στιγμή εκείνη. Όχι, ο Χριστός ήταν Θεός και γι’ αυτό ως τηρητής μιας ηθικής μας κατέκρινε, αφού η στάση μας δεν ήταν τόσο ηθική καθώς μας λένε οι μεγαλύτεροι. Ή μάλλον παραμένει αδιάφορος προς αυτά πού λέμε τώρα. Ας αδιαφορήσουμε, αφού δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει καν.

Έγινε πραγματικά ένα πανηγύρι το μάθημα και σιγά σιγά προέκυπτε η λήψη του ζητουμένου. Η κατάληξη ήταν ένα μπέρδεμα από την πλευρά των παιδιών.
«Ποιά είναι τελικά η αλήθεια, κύριε; Ποια είναι η δική σας γνώμη; Ποια είναι η άποψη της Εκκλησίας;»

Η ώρα είχε προχωρήσει κι έπρεπε να δώσω τη λύση. Έπρεπε να λύσω το «μίτο της Αριάδνης». Αυτός ή ταν άλλωστε ο ρόλος μου. Να δώσω την πρόταση της Εκκλησίας, πού ήταν και δική μου πίστη, και να αφήσω τα παιδιά να επιλέξουν ελεύθερα. Τα είχα αρκετά απελευθερώσει να διατυπώσουν τις προσωπικές τους θέσεις και να κρίνουν χωρίς φόβο και πάθος την άποψη κάθε συμμαθητή τους.

«Παιδιά, και βέβαια ήταν παρών ο Χριστός στο Club της Πολιτείας. Είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς και δεν λείπει από καμιά δραστηριότητά μας. Έχει όμως μεγάλη σημασία αν εσείς μπορούσατε να τον νιώσετε δίπλα σας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε η διασκέδασή σας είχε ένα ιδιαίτερο ήθος. Θα μπορούσατε να διασκεδάζετε, να χαίρεστε την παρουσία του διπλανού σας χωρίς να περνάει από το νου σας η σκέψη να ξεφύγετε από την αίσθηση του μέτρου.

Θα κουβεντιάζατε, θα φλερτάρατε, θα χορεύατε με συναίσθηση ότι δίπλα σας βρίσκονταν πολλές εικόνες του Θεού. Θα είχατε χαρά, ομορφιά και ζωή σαν νέοι. Αν όμως δεν είχατε την αίσθηση της παρουσίας του Θεανθρώπου τότε ο διπλανός σας θα ήταν σταθερά ένα «σκεύος ηδονής», κάθε κίνηση και συμπεριφορά σας θα ανέδιδε τη μυρωδιά του χώματος, της σάρκας, του θανάτου».

Στο σημείο αυτό άναψε καινούρια συζήτηση. Ήταν η συζήτηση της τελευταίας φάσης ενός μαθήματος, όπου τίθεται επί τάπητος η τελική θέση, πού αποτελεί και το αντικείμενο αυτού πού θέλει ο καθηγητής να συγκρατήσουν οι μαθητές του, ο τελικός στόχος του δηλαδή.

Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι κάποιοι μαθητές θα ήθελαν να μου πουν αυτό πού άκουσε κι ο Παύλος στον Άρειο Πάγο στο τέλος της ομιλίας του: «ακουσόμεθά σου και πάλιν». Όμως κάθε σύναξη-μάθημα έχει και το Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη της. Φαίνεται ότι ο παρών εκείνη τη στιγμή Ιησούς ο από Ναζαρέτ θέλησε να δώσει σημάδι της παρουσίας του.

Χτύπαγε ξαφνικά το κουδούνι για διάλειμμα και τη στιγμή εκείνη ένα χέρι σηκώθηκε στην τάξη πού αλαφιασμένη από το κουδούνι ένιωθε σαν ένα σώμα λυτρωμένο από μια τόσο κοπιαστική διδακτική ώρα.

«Με συγχωρείτε, κύριε, ένα τελευταίο λόγο θα ήθελα να εκφράσω. Μόλις πέρασε από το νου μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τον πω».
«Σ’ ακούμε Μανόλη, τι συμβαίνει;»
«Κύριε, αν έτσι είναι τα πράγματα, θέλω να πω, αν αυτός είναι πραγματικά ο Χριστός, δηλαδή ένας φίλος μας, πάντα και παντού κοντά μας, τότε θα ήθελα από σήμερα να με υπολογίζει ως φίλο του».

Η ανήσυχη από το χτύπημα του κουδουνιού τάξη για κλάσματα του δευτερολέπτου σιώπησε. Ήταν σαν κάποιοι να ένιωσαν μ’ αυτό το λόγο του Μανόλη να είχε γκρεμιστεί όλο το οικοδόμημα των θεωριών γύρω από το πρόσωπο του Χριστού πού τον ήθελαν απόμακρο από τη βιωτή μας.

Ένιωθαν κάπου να βρίσκεται παρών και να τείνει χείρα φιλική προς καθένα από αυτούς τους προβληματισμένους, τους επαναστατημένους, τους προδομένους από όλους και όλα νεανίες.

Ένιωθα κι εγώ με αυτό το λόγο-ομολογία να καταξιώνεται ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Φώναξα δυνατά μέσα μου το γνωστό «Ζει Κύριος» και σκέφτηκα την ομορφιά πού μας χαρίζει σε ανύποπτο χρόνο. Βγήκα από την τάξη μου πετώντας, ευχαριστώντας και αναλογιζόμενος πόσο μικρός είναι ο δρόμος από ένα Club μέχρι μια ομολογία μέσα στην τάξη ενός σχολείου.

Τόσο μικρή απόσταση όση χωρίζει ένα Γολγοθά από ένα κενό μνημείο!
Αλέξανδρου Σ. Καριώτογλου, Μαθητικό Συναξάρι – Ιστορίες παιδείας οδυνηρές και ωφέλιμες, Εκδόσεις Ακρίτας.