Ο φανατισμός οδηγεί στο διχασμό

Θυμάμαι τον εαυτό μου στην εφηβεία. Ήμουν απόλυτος, από εγωισμό; Full, ( όχι τώρα ότι δεν έχω) Δεν έκανα πίσω σε τίποτα. Νόμιζα πως τα ήξερα όλα, και δεν ήξερα τίποτα. Κούφια πράγματα, κενά στη ψυχή μου.
Περνώντας τα χρόνια μιλούσα εκεί που γνώριζα, αυτό που βίωσα στη ζωή, και ακόμα βιώνω κάθε μέρα. Κάθε μέρα μαθαίνουμε και θα μαθαίνουμε και θα μαθαίνουμε. Κανείς άνθρωπος δε γνωρίζει τα πάντα, κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος.
Οπότε, κάθε μας μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Θα μαθαίνουμε και θα λανθάνουμε. Πάνω, κάτω. Πέφτουμε, σηκωνόμαστε.
Όπως ένα ποτάμι. Πήγαινε σε ένα συγκεκριμένο σημείο και στάσου για λίγο και κοίτα το ποτάμι. Πήγαινε την άλλη μέρα στο ίδιο μέρος και δες. Ποτέ δεν θα δεις το ίδιο ποτάμι, γιατί τρέχει, κυλά σαν την ζωή μας.

Δεν μου καθόταν όμως ο φανατισμός, δεν ήμουν των άκρων. Δεν μου άρεσαν οι συγκεντρώσεις για κάποιο πρόσωπο. Μετά από πολλά χρόνια όμως κατάλαβα γιατί. Γιατί δεν μου άρεσε ο διχασμός!

Τώρα τον συναντάμε δυστυχώς παντού. Στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην εκκλησία, σε μια δουλειά, ακόμα και μέσα σε μια μακροχρόνια φιλία.
Έχω την αίσθηση ότι τα άκρα, ο φανατισμός, ο διχασμός είναι αποτέλεσμα του υπέρμετρου εγωϊσμού μας. Αν καταφέρουμε και τον πάμε στην άκρη όλα τριγύρω μας θα αλλάξουν και δεν θα μένουν τα ίδια, όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Νίκος Παπάζογλου.