Κάθε θλίψη έχει τη δική της οξύτητα, επιμονή και ορμή. Αλλά εκείνο που μας κάνει να τη νοιώθουμε περισσότερο ή λιγότερο, είναι το πώς τη κρίνουμε. Τον ίδιο πόνο ο ένας τον αισθάνεται δριμύτερο και ο άλλος ποιο υποφερτό. Και αυτό οφείλεται στη διαφορά της κρίσεώς τους.
Η λαλιά είναι έκφραση της θλίψεως. Γι' αυτό ο Ιώβ λέει, ότι αισθάνεται να τον πονούν πιο πολύ τα βέλη του Κυρίου όταν μιλά. Τα αμήχανα σχόλια του γύρω από τα αξιοθρήνητα γεγονότα του βίου του ανασκαλεύουν τις πληγές του σώματός και της ψυχής.
Οι απορίες του, τα παράπονα του, ο αγώνας της συνειδήσεως του να προσαρμοσθεί προς το φαινόμενο της αντινομίας, του δημιουργούν μια επώδυνη ταραχή, που επιτείνει τη θλίψη του.
Σε τί οφείλεται αυτή η αντίθεση, που οξύνει τον πόνο;
Στη φυσική τάση της ψυχής να επιδιώκει την ειρήνη και τη χαρά. Αυτά ήταν που έλειπαν από τον Ιώβ κάποια στιγμή. Οι εικόνες που ακολούθησαν δείχνουν τη λαχτάρα αυτή, δικαιολογούν τη δόνηση και τον τόνο του λόγου του.
Aπό Εκείνον βλέπει ότι δοκιμάζεται, από Εκείνον περιμένει τη σωτηρία. Ορέγεται τη χαρά και την προσδοκά από τον μοναδικό δοτήρα της. Την οσμίζεται όπως το πεινασμένο λιοντάρι τη λεία του.
Η ψυχή του λοιπόν εξακολουθεί να είναι προσανατολισμένη στον Θεό.
Η τρικυμία μαίνεται, πνευματική ναυτία έχει καταλάβει τους λογισμούς του, αλλά η πυξίδα της καρδιάς του δείχνει πάντα τη σωστή κατεύθυνση.
Πηγή: "ΙΩΒ, η ζωή και τα πάθη του" του διδ. θεολογίας +Βασ. Μουστάκη+ Εκδόσεων Αποστολικής Διακονίας
