Περνά ο καιρός
Περνούν οι άνθρωποι
Αλλάζουν τα συναισθήματα και οι επιθυμίες
Περνούν όλα κάποτε
Μαζί και οι χαρές και οι λύπες
Κι εσύ λείπεις
Λείπεις από τον εαυτό σου
Λείπεις από τον περίγυρό σου
Λείπεις από την ίδια τη ζωή
Λείπεις…
Κολλημένος στη σκόνη του παρελθόντος
Δηλώνεις τρομοκρατημένος την παραίτηση
Γίνεσαι απολίθωμα στο όνομα κάποιας αποτυχίας
Αυτοκαταδικάζεσαι σε ισόβια φυλακή θανάτου
Αμέτοχος κι εθελότυφλος θεατής
Παθητικός, ακίνητος και αλυσοδεμένος
Μουδιάζεις από τον φόβο και περιμένεις
Κάποιον να σε ελευθερώσει
Ξέχασες ότι τα δεσμά τα έβαλες εσύ
Λησμονείς το κλειδί που κρατάς στα ίδια σου τα χέρια
Κατηγορείς τον άλλον – πάντα τον άλλον –
Ενώ ο μόνος υπεύθυνος είσαι εσύ και μόνον εσύ
Δε βλέπεις τον Κύριο που σε κοιτά;
Δε νιώθεις την ενέργειά Του να ρέει μέσα σου;
Σου έδωσε το ωραιότερο δώρο: τη Ζωή!
Κι εσύ απουσιαζείς από Αυτή…
Μην την σκορπάς άλλο.
Μην την σπαταλάς ανώφελα.
Να είσαι ΠΑΡΩΝ στη Ζωή και στη Χαρά!
ΖΗΣΕ! – ΤΩΡΑ!
Ελένη Στ. Μαυροπούλου
https://ethografimata.wordpress.com
